güzel bir gündü babamız bizi iftar yemeğine götürdü hava serin, tam da özlediğimiz gibi yemekler de harika ama İremcim 10 dakika yerinde otur da biz de yemeğimizi yiyelim bebeğim
- anne sen benim öğyetmenim olaay mısın? - olurum tabi kızım - tamam o zaman ben şuyaya otuyayım sen bana deys anlat - tamam annecim - hayıy sen benim annem değilsin öğyetmenimsin - pardon öğrencim İrem.. - ama sen ayakta duy, öpyetmenley ayakta duyuylay.. (ama kızım ayakta duracak halim yok ki benim..)
- Ben bugün çok mutluyum (der minik kız annesiyle babasına sarılarak) - Neden kızım? (diye sorar anne) - Çünkü siz yanımdasınız... (der kız büyük bir sevinçle ve heyecanla)