karadeniz..

23 Nisan'ın tatil olmasını bahane bilen bizler, hadi dedik bi Karadeniz turu yapalım.

Çocukla olur mu acaba soruları kafamızı meşgul etmedi değil, ama olur düşüncesi ağır basmış olmalı ki, ben, İrem ve anneanne ile babaanneden oluşan ekip, yollara düştük.

Perşembe akşamı çıktık yola, İrem benim yanımda tıngır mıngır giderken küçük hanımın uykusu geldi. Derken yerini hazırladık, yatak, yorgan.. ama ne var ki bizimki uyuyamıyor. 4 saatlik uyku mücadelesi sonrasında uykuya yenik düşerek saat 1 gibi uykuya daldı ve anne için eziyet saatleri başladı. Öyle ki zaten zar zor uyuyan İrem Hanım, ben tam koltuğa oturup ayağını kucağıma koyduğum anda uyanıp beni koltuğun dışına itekledi ayaklarıyla. Ve ben sabaha kadar ön koltuk ve bizim koltuk arasına serdiğim örtünün üzerinde, annemin kucağında uyuyarak gittim.. Neyse ki sabaha karşı babaannenin görev değişikliği teklifini kabul ettim, 1-2 saat koltukta uyuyabildim.

Sabaha karşı Amasra'ya vardık. Harika bir yer Amasra, bayıldım resmen. Ama enerjisini almış bir İrem'in arkasından aygın-baygın bir anne nasıl koşuşturursa öyle koşuşturdum. Ardından Safranbolu'ya gittik biraz dolaştık. Akşama kendimizi otele zor attık, Ilgaz'da bir otelde kaldık. İrem Hanım'ın orada da uyku ve yorgunlukla "ben çocuk klübüne gitmek istiyorum" ağıtlarının ardından odaya çıktık, yatağa girdikten sonra uykuya dalması 10 dakikayı bulmadı :)

Amasra'dan...

Anane-İrem-Babaanne

İkinci gün Sinop ve Kastamonu'ya gittik..

Daha bir dinlenmiş olarak..

Sinop Cezaevi penceresinden..

Dış görüntü ne güzel di mi

Ama içi...

İçler acısı...

Dönüş yolu..

Küçük Hanım resmen otobüsün maskotu oldu

Herkese sevgilerini gönderiyor, günaydın diyor

Gülücükler dağıtıyor..

Bir oynadı, göbekler attı..

Yoruldu..

Yorulduk..

3 günde 2.500 km yol yaptık..

Başta "sevmiyorum" dediği tatili çok sevdiğini söyledi

"Babam beni bir daha getirsin" istedi..

Ve hepinize kocaman sevgiler gönderdi...