Anne: Annecim ben neden işe gidiyorum biliyo musun?
İrem: Bana çikolata almak için.
Anne: Evet. Sen de büyüyünce anne olacaksın ve çalışacaksın di mi annecim?
İrem: Evet. Ben de büyüyünce çalışıcam ve sana en sevdiğin oyuncağı alıcam. Bi de defter alıcam. Bi de şekerler, çikolatalar alıcaaaammm… Bi de sana kitap alıcam. Hem de yazılı kitap, çünkü sen yazılı kitap seviyosuuun. Sen yazılı kitap seviyosun ben resimli kitap seviyorum.
İrem: Bana çikolata almak için.
Anne: Evet. Sen de büyüyünce anne olacaksın ve çalışacaksın di mi annecim?
İrem: Evet. Ben de büyüyünce çalışıcam ve sana en sevdiğin oyuncağı alıcam. Bi de defter alıcam. Bi de şekerler, çikolatalar alıcaaaammm… Bi de sana kitap alıcam. Hem de yazılı kitap, çünkü sen yazılı kitap seviyosuuun. Sen yazılı kitap seviyosun ben resimli kitap seviyorum.
1 haftadır işten eve geç gelen bir annenin, kendini biraz olsun affettirme konuşmasının sonuydu bu. Önceleri “işe gitme” diye başlayan konuşmamız böylece “ben de büyüyünce işe gidicem” şekline dönüştü.
Aslında tüm çalışan annelerin hissettiği bir suçluluk duygusu benim yaşadığım son günlerde. Günde 2-3 saat görmek bazen içimi acıtıyor. Ve bazen o meleğin bana küstüğünü hissediyorum. Ama dün biraz anlaştık galiba. Ne yapalım…
Aslında tüm çalışan annelerin hissettiği bir suçluluk duygusu benim yaşadığım son günlerde. Günde 2-3 saat görmek bazen içimi acıtıyor. Ve bazen o meleğin bana küstüğünü hissediyorum. Ama dün biraz anlaştık galiba. Ne yapalım…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder