7 Ekim 2009

anne ditme...

sabah uyandım. içeriden İrem'in sesi geldi, "anneciim"..
babaannesi sordu ne oldu kızım diye
rüya görmüş, çok korkmuş...
ben dinliyorum ses çıkartmadan, çünkü sabahları beni görünce kopmak o kadar zor oluyor ki..
ama
ama sesi çok tatlı geliyordu dayanamadım
gittim yanına
babaannenin gelme çağrılarına rağmen
uzandım
"aşkım rüya mı gördün"
" evet anne kayga göydüm, çok kookunçtu"
" ben anne kartal seni yicem" diye gıdıklayınca gülüştük biraz
sonra mı??
malum...
anne kalkma...
anne gitme...
anne beni cucana al...
anne ama ben seni çok özlüyorum...
sonunda İrem ikna edildi. anneye elbise seçti... hazırlanmama yardım etti...
bi baktım üzerini değiştirmiş, kotunu ve pembe t-shirtini giymiş: "anne ben okula gidiyorum" diye (bilmeyenlere; İrem okula gitmiyor henüz)
kapıyı açtı, beni yolcu etti, kocaman bir öpücükle...
ben asansörü beklerken içeriden sesi geliyorudu :
"babanne ben kahvaltı yapamam okuluma geç kaldım"
işte bir bahane daha yememek için...

babası..
keşke sen de olsaydın di mi??

2 yorum:

annesiningülü dedi ki...

sabah onları bırakmak kadar zor birşey yok :( gözlerim doldu.

ELÇİN'İN YERİ dedi ki...

çalışan bir annenin çocuğu olarak onu çok iyi anlıyorum :(