haftasonu ve scooterımız :)

sabah sesimi duydu giderken
"annecim işe mi gidiyorsun?" diye sordu ağlamaklı
"evet kızım" dedim "vedalaşalım mı?"
"tamam annecim.."
öpüştük koklaştık vedalaştık
tam çıkıyordum ki bağırdı arkamdan
"annecim elini öpmeyi unuttum"
koştu elimi öptü alnına koydu, "hoşçakal annecim" dedi ve yatağa gitti..

haftasonu mu? işe gidicem korkusuyla sürekli peşimde
içeriye giriyorum "annneeeee işe mi gittin??"
"annecim bak ben bugün işe gitmicem tamam mı?"
"tamam annecim"

haftasonu Aysel Ablamız temizlik yaparken o da ellerini yıkar banyoda
Aysel çıkar, dalgınlıkla içeride el yıkayan İrem'i unutarak ışığı kapatır
Ve küçük hanım banyodan seslenir
"küçücük bir çocuk karanlıkta bırakılır mı hiç??"

dün yemeğe gittik anneanneye, dedemiz balık pişirmiş :)
yedik
İrem kudurdu anneanneyle akşam boyunca
sonra tutturdu ben burda kalıcam
bıraksan kalır
ama gittiğimiz anda başlar "ben eve gidicem diye"
yani mi??
yani galiba kızım büyüyor
baksanıza yatılı kalmak istedi ilk defa bir yerde...
belki ileride de der "anne ben bu akşam Zeynep'lerde kalıcam, ders çalışıcaz.."

ve sonunda korkumuzu yendik
korkumuzu yendiğimiz için o kadar mutlu ve gururluyuz ki :)
scooter'ımızı da aldık ödül olarak
ilk defa bir ödül koyduk bişey için
ve başardığı için de ödülünü aldık
mevsimi olmadığı için scooter bulmakta zorlandık
eve geldiğimizde tüm oyuncaklarını tanıştırdı scooterını
"bak Caillou bu benim scooterım, sana öğreteyim mi? dur şimdi.."
ve birşey farkettim
aslında bildiğim ama yine de çok uygulamadığım birşey
bir oyuncağı çocuğa hemen almayınca, biraz istetince daha kıymetli oluyor
Doralı scooterımız gibi :)

Daldan dala kondum biliyorum ama aklıma geldikçe yazdım
kaldıkça kalıyor küçük hanımın maceraları, incileri...
babamız da gitti
ama daha erken gelecek bu defa...
hadi şimdi işe koyulma zamanı
iyi yolculuklar babamıza...